Het is normaal dat mensen aan elkaar vragen ‘hoe gaat het?’ En bijna altijd is het antwoord ‘goed!’ Maar wat als dat eigenlijk niet waar is?…Om eerlijk te zijn gaat het al een tijd helemaal niet zo goed met mij. Om te beginnen bij afgelopen zomer. In de zomer van 2021 kwamen we erachter dat mijn moeder borstkanker had en we hebben een lange tijd niet geweten of en hoe het te behandelen was… Een periode van onzekerheid volgde en ondanks onze drang om positief te blijven was dit niet altijd makkelijk… Vooral toen mij moeder hoorde dat ze een full body scan moest ondergaan, want ze waren bang dat mijn moeder uitzaaiingen had.. We moesten meer dan een week op de uitslag wachten en dat was een heel intense periode… Niet wetende wat er zou gebeuren…De angst die je voelt is slopend… Uiteindelijk was het vonnis een operatie, bestraling en hormonentherapie. Heel raar maar het voelde voor ons als een hele positieve uitslag en we waren heel blij…
Haar hele behandeling vond plaats in de kankerkliniek in Nice. Wij, en vooral mijn moeder, hebben er de afgelopen periode vele uren doorgebracht…
Tijdens de behandeling van Tiny zakte ook mijn vader door zijn hoeven…Zijn bloedwaarden bleken zo hoog dat ik mijn vader naar de eerste hulp moest brengen, omdat ze dachten dat hij een hartaanval had. Na een lange nacht op de eerste hulp heeft Wim een week op de intensive care gelegen om alle waarden weer stabiel te krijgen… Na alle checks en de intense bewaking konden we mijn vader weer gezond meenemen uit het ziekenhuis.
Gelukkig is Tiny nu net klaar met de bestralingen, is Wim helemaal fit verklaard en zijn mijn ouders direct naar Nederland gevlogen om een maand lang te genieten van mijn broer, mijn kleine neefje Nolan en de rest van de familie.
Ondertussen zit ik nu bijna 2 maanden in de bergen in Frankrijk… Ook dit is een beproeving….Iedere morgen sta ik om 5 uur op om het ontbijt te verzorgen voor de gasten van een hotel in Les Menuires en om ’s middags de obers te ondersteunen bij de lunch voor vakantiegangers die aan komen waaien. Mooi werk om te doen! Ware het niet dat de Franse mentaliteit toch wel heel anders is dan de Nederlandse als het gaat om organisatie structuren, omgangsvormen t.o.v. ‘minderen’ en communicatie…
Even voor de duidelijkheid… Voor Franse begrippen schijn ik in de categorie van ‘minderen’ te vallen.… Dus daar mag je tegenaan schoppen ofzo …Waarom ben ik ‘mindere’? Punt 1; ik heb te weinig ervaring in de bediening, punt 2; ik ben ‘maar’ de petit dejeuner mevrouw, punt 3; ik ben buitenlander die niet goed genoeg Frans spreekt… Ik weet het niet, maar dit zijn gedachten die dan door mijn hoofd gaan … Zal het daaraan liggen?
Gelukkig zijn mijn managers erg aardig en beschermend en ook veel collega’s maken mijn dag weer goed? Maar dan heb je nog de mensen in de ‘tussenlaag’ en die hebben blijkbaar minder met het fenomeen ‘respect voor elkaar’…Nou daar heb ik dus last van.
Vooral aan het begin van mijn avontuur hier in de bergen dacht ik dat ik het niet vol zou houden.. Maar met veel steun van mijn familie, vrienden en diverse collega’s, met het proberen positief te blijven én door me volledig in te zetten denk ik dat ik het wel ga redden tot en met maart/april.
Ook moet ik eerlijk zeggen dat er nog veel meer dingen zijn die me bezig houden. Wat dan? Nou… hoe pak ik het aan om me hier in Frankrijk echt te kunnen settelen, hoe laat ik mijn bedrijfje groeien, hoe vind ik aansluiting bij de fransen enz. Want één ding is zeker … het sociale en werkende leven in Frankrijk is heel anders dan in Nederland.
Naast alle perikelen moet ik natuurlijk ook blijven investeren in Vivez le Sud! Dat is er de afgelopen tijd helaas niet van gekomen … Maar na het schrijven van deze blog heb ik weer het volste vertrouwen dat ik de boel weer snel ga oppakken!
Maar als je vraagt.. Hoe gaat het met je? Is het antwoord… Het kon beter, maar het komt goed!
Tot snel lieve mensen.
Bisous Ilse